Een schoolgaand kind met een ontlastingsprobleem

Onze zoon is inmiddels al 8 jaar oud, en poepte nog steeds in zijn broek! Hij was 3,5 en al zindelijk, maar de ontlasting bleef een probleem. Op het begin schonk ik er nog niet veel aandacht aan, maar tegen de tijd dat hij 5 werd, begon het toch vervelend te worden, elke dag opnieuw ontlasting in zijn broek. Ik had al op verschillende sites gekeken, hoe een ander dit oploste… We hebben de afgelopen 3 jaar al van alles geprobeerd, een beloningskaart gemaakt, met de keren dat het wel lukte kreeg hij een sticker en met een volle kaart mocht hij kiezen wat hij wilde eten, of een aardigheidje, maar dat had niet veel effect, we hadden hem er ook voor gestraft, door te zeggen dat hij dan bijvoorbeeld niet op de tablet mocht of gaan voetballen, maar ook dat had geen effect. Maar ondertussen waren de onderbroeken niet aan te slepen, op een gegeven moment kwamen we met het dilemma dan trek je maar weer een luier aan, ook dat had geen effect, inmiddels was hij zelf zijn onderbroeken al aan het schoonmaken, misschien dat dat iets deed, maar ook dat niet, wat we ook probeerden, niks hielp. Je staat dan echt met je handen in het haar. Maar ook de angst dat hij er vroeg of laat mee gepest zou gaan worden op school, als ze hem zouden ruiken, dat wil je ook niet. Kinderartsen kwamen met een beloningssysteem, zoals ik eerder al eens had gedaan, maar weer geen resultaat, en werd steeds van kastje naar de muur gestuurd.

Tot zo’n 6 weken terug, ik had het er met een osteopaat https://www.osteopathiedebakker.nl/ over, en heb toen een afspraak gemaakt. We gingen op consult, eerst kregen we allerlei vragen, en daarna ging hij onderzoeken en allerlei oefeningen met hem doen. Op een gegeven moment vroeg hij aan mij, je bent met een keizersnede bevallen, maar weet je toevallig nog hoe ze hem uit je buik hebben gepakt? Tja, geen idee eigenlijk, je ligt achter een groen laken, dus wat daar achter het laken is gebeurd, geen idee. Hij zei: ik vermoed dat ze hem onder de schoudertjes eruit hebben gehaald in plaats van aan het hoofdje, en waarom… omdat hij vaak heel krampachtig zijn kin op de borst houd, en vanaf zijn nek tot aan het middenrif vast zit, zijn middenrif zat erg hoog. Als ze hem onder de schoudertjes hebben gepakt krijgt hij al prikkels binnen om te gaan ademen, maar omdat zijn hoofdje nog in de baarmoeder zat heeft hij willen ademen maar een enorme slok vruchtwater binnen gehad, waardoor hij ademnood/ zuurstof tekort kreeg. Je moet dat vergelijken dat als je in het zwembad springt en per ongeluk een slok water naar binnen hapt (dan geef je ook een reflex van de kin op de borst) in plaats van voordien adem happen en dan springen. Hij heeft dus naar adem aan het happen geweest, maar vruchtwater binnen gekregen, daardoor beknelde hij zijn zenuwen, die de impulsen moet doorgeven naar de hersenen die signalen horen terug te geven dat hij naar het toilet moest. Ook vroeg hij of hij heel alert was na de bevalling, dat kon ik direct beamen, want ik verbaasde mij er toen over, dat hij omdat hij om 12,05 was geboren, en weinig had geslapen, dat hij ’s avonds na 21 uur nog steeds heel alert was en lag rond te kijken, zonder te slapen, maar dat bleek daar ook mee te maken te hebben, omdat hij bang was, nog eens adem te kort te hebben. Ook heeft hij al jaren vreemde teennageltjes, het lijkt wel schimmel, maar dat bleek het dus niet te zijn, dit kwam daar dus ook vandaan, omdat het middenrif alles blokkeerde nam zijn lichaam ook de voedingsstoffen niet op en bleek hij een tekort te hebben aan enkele voedingsstoffen.

Ook heeft hij tics, die daar ook afkomstig van zijn, want door de beknelling neemt hij zijn goede vetten niet op, daarom is er geadviseerd dat hij veel volvette producten moet eten als vis, vlees, kaas, volle melk enz.. Ook moest hij gaan springtouwen om het middenrif goed te krijgen, en de oefening om vanaf zijn heupen naar de voorkant te masseren elke dag. Maar mocht nog geen extra voedingssupplementen geven, omdat hij als de blokkade steeds meer word opgeheven, hij straks geen overdosis krijgen. Na de behandeling met een bagage aan informatie en een nieuwe afspraak voor over 3 weken gingen we naar huis.

Toen ik thuis kwam ben ik gelijk in de foto’s gaan kijken, en wat schetst mijn verbazing… op de bevallingsfoto’s was inderdaad te zien, dat hij onder de armen is gepakt in plaats van het hoofdje. Gelijk zijn we ook begonnen met de oefeningen, en terugkijkend bij het volgende consult, konden we zeggen dat de afgelopen 3 weken hij van elke dag een ongelukje naar nog 1x in de week is terug gegaan. Wat een verschil 😉 nu nog een enkele behandeling nodig om het volledig goed te krijgen en ook de doorstroom van voedingsstoffen, zodat zijn nagels en tics ook minder worden. Inmiddels zijn we nu zo’n 6 weken verder en zie op zijn nagels langzamerhand ook al een verschil dat ze er gezonder uitzien.

Waar ik me dan nog wel heel rot over voel, was dat mijn zoon tegen me zei: Mama nu ga jij of papa of iemand anders toch niet meer boos op mij zijn he? Want ik kon er echt niks aan doen… Dan moet je toch even slikken, en met de gedachte wat heb ik hem aangedaan… Hopend nu op een mooi zorgeloos leventje voor hem.

Liefs Angeline